Widzę długą, czarną limuzynę (przynajmniej czterokrotnie dłuższą niż te prawdziwe), ona się tak charakterystycznie wyginała. W środku siedzą czarne postacie, podobne do tych z poprzednich wizji. Mają mocno wydłużony tułów i kończyny. Odróżniały je ciężkie powieki - z trudem otwierały oczy. Bardzo się trzęsły, łamały im się palce i kości. Piły napoje, żeby móc dalej żyć. Jedne z nich miały miętowy kolor, a drugie były zagęszczone - przypominały ciemną krew. Piły to z takich długich, kryształowych kieliszków. Zatrzymanie przestrzeni, której towarzyszył dźwięk towarzyszący tarciu papieru ściernego, ale zwielokrotniony tysiące razy. To dźwięk po którym ludzie umarliby w ziemskiej rzeczywistości. Potem pojawiają się migawki z olbrzymiego hangaru na oceanie, gdzie było mnóstwo włączonych, starych telewizorów, ale nie działały - na ekranie pojawiało się jedynie charakterystyczne śnieżenie. Studnia i krąg postaci wokół niej, turkusowa krew na śniegu, drewniany stół w lesie i sznur.